Dag 4 / Woensdag 20-09-2023 / La Selle en Hermoy / 25°

We nemen afscheid van Andrea en Steve, wat een enthousiaste mensen, ze hopen ons nog een keer te zien in Wales. 

Het eerste stuk van de route is nog de toeristische Route Champagne. De plukkers worden zelfs met touringcars naar de velden gebracht. Op weilanden staan caravans, campers om deze mensen te huisvesten voor deze periode, wat een drukte in het pluk seizoen. 

De weg is afwisselend van akkerbouwvelden en heuvelachtig gebied. 

We pauzeren bij een mooie picknickplek aan het water, met enorme oude bomen. Prachtig! 

Als we door Pont Yvonne rijden, ziet Cor een vertrouwde schuilplaats van afgelopen zomer. 

We stoppen tijdig in het dorpje La Selle en Hermoy. Een kleine camperplaats voor 3 campers met al voorzieningen die wenselijk zijn. We kunnen 'in onze achtertuin' (met tennisbaan, jeu de boules baan, tafeltennis en goals) kiezen waar we gaan zitten lezen, zo groot. 

Voor het eten nog op zoek naar een cache, deze zou in het bos achterin moeten liggen. We zien het niet. Lopen helemaal om het dorp heen en komen via een andere ingang uiteindelijk bij de plek waar we al hadden gezocht. Cor ziet de verstopplek nu wel. 

De cache vertelt de geschiedenis van het dorpje van 600 inwoners. 

De eerste sporen van het bestaan ​​van La Selle-en-Hermois dateren uit de 8e eeuw. In deze Karolingische periode breidde de abdij van Ferrières haar invloed uit over de hele regio. Zo ontstonden kleine kamers (van het Latijnse cella, kleine kamer). Deze cellen, die onderdak boden aan enkele religieuze mensen die het platteland kwamen evangeliseren, waren verspreid over de abdij.  Eén van hen vestigde zich op een plaats waarvan werd gezegd dat het woestijn was (eremus betekent woestijn in het Latijn). Daarom werd de plaats Cella in Ermeio genoemd, wat na verloop van tijd La Selle-en-Hermois werd.  De monniken van de abdij waren smeden. Maar net als die van Ferrières bevatte de bodem van La Selle-en-Hermois ijzer. Om hun smederijen te kunnen exploiteren, hadden de monniken aan de Ru de la Selle verschillende waterreservoirs aangelegd.  De kracht van de kleine valpartijen dreef de riemen aan en activeerde de hamers.  De plaats genaamd Mothe des Forges heeft de herinnering aan deze activiteit bewaard: daar woonde de manager van de smederijen namens de abdij van Ferrières. Opgemerkt moet worden dat in deze middeleeuwse tijden de Ru de la Selle in de vallei stroomde met voldoende stroom om er tot de 16e eeuw een "rivier" van te maken. Deze ru vormde in het bos de ru du Fondreau en vervolgens de Vaugouard.  De hele berg werd gebouwd volgens de loop van deze kleine rivier. Rond 1770 maakten de inwoners van Chérets, in de Ru-vallei, zich zorgen over een enorme ineenstorting van het land waarin het regenwater en zelfs dat van de aangrenzende vijver verdween. De "Trechter van Chérets", zes meter diep, was in werkelijkheid een verzakking van de kalkstenen ondergrond die een ondergrondse waterloop bedekte.  Zo sloot de nu verdwenen Ru de la Selle zich door verschijnselen aan bij deze ondergrondse rivier.

Zo leren we nog eens wat. 

Na het eten komen er tennissers in onze jardin spelen en een moeder, zoon met border collie komen voor een behendigheidstraining. Dat wordt nog veel oefenen, maar al het begin is moeilijk, nietwaar.

We krijgen nog Franse buren.