Dag 18 / Woensdag 31 mei 2023 / Carta 23°

Vanochtend vroeg opgestaan, we gaan naar de Berenopvang. 

Eerst water bijvullen, donatie met een kaartje erbij in de brievenbus. Helaas zien we Sebastian en Ranuka niet meer, we hopen dat ze een fijne tijd hebben in Turkije. Onze wensen staan wel op het kaartje. 

Bij Mary en Paul plakken we ook een briefje op het raam, zij slapen nog heerlijk. 

Zodra we het stadje in rijden is het een drukte. Er blijkt markt te zijn, deze moeten we overslaan ivm de rondleiding in de opvang. 

Het laatste stuk rijden we 2 kilometer over een grof keienpad. 

We zien een man met een wapenstok staan, dit schrikt even af maar het blijkt de parkeerwachter te zijn. Wat verwachten ze hier wel? 

We hebben de kaartjes al digitaal gekocht. Wil je fotograferen met een camera dan wordt er nogmaals 10 euro gevraagd. Dat vind ik persoonlijk te commercieel. We begrijpen dat de dieren een goede verzorging verdienen, daar betaal je dan ook entree voor, je kunt een dier adopteren, maar er zijn ook grenzen. 

Met een mix aan nationaliteiten, Engels, Frans, Duits en Nederlands, gaan we met de Engelse gids op pad. 

Een leuke spontane meid. Ze noemt de beren ook allemaal bij naam en vertelt over hun treurige verleden. Alle beren (nu 115) hebben in een soort gevangenschap gezeten, zijn een circusattractie geweest, dansers of met mensen op de foto, zoals Max. 

Max is blind gemaakt, zijn klauwen/nagels uitgetrokken en zijn neus vol pepperspray gespoten, zodat hij de mensen niet kon ruiken waar hij mee op de foto moest. Toch te verschrikkelijk voor woorden. 

Hier een kooi waar een lotgenoot van Max 12 jaar in heeft geleefd. Sprakeloos. 

De beren die hier worden opgevangen wegen zo'n 100 a 150 kilo minder dan een beer uit het wild wegens de slechte verzorging die ze hebben gekregen. 

In 2006 heeft de overheid een wet opgesteld dat mensen geen wilde dieren meer in hun bezit mogen hebben. Helaas gebeurt het nog steeds. 

Er leven nog 6000 beren in de bossen van Roemenië, wat we daarna ook zien op de doorgaande weg, dmv een groot waarschuwingsbord met een aangereden beer en een total loss auto op afgebeeld. 

Er worden veel dieren door de organisatie opgevangen, wolven (momenteel 7), koeien, paarden, schapen, geiten en o.a. honden.

Het was een indrukwekkende ochtend. 

Eerst nog wat boodschappen doen. Bij de Lidl staan moeders met kleine kinderen, de kids komen na je toe en prevelen wat. De moeders met vochtige ogen. We worden week van binnen maar volgen de raad van de Roemenen, geef geen geld. 

Daarna rijden we door een gebied waaraan de ene kant begroeide bergen zijn en aan de andere kant kale bergen met sneeuwtoppen. 

Langs de kant op een soort vluchtstrook staan busjes met aardappelen, uien e.d. 

De dorpen met de oude huisjes geven aan dat mensen nauwelijks middelen hebben, maar zo'n kerk met goudkleurige torentjes is een en al pracht en praal. 

Bij Carta komen bij camping 'De Oude Wilg' met Nederlandse vrouwelijke eigenaar en haar Roemeense man. Er is nog plaats maar de komende dagen zijn de kinderen vrij van school en is het dus Orthodox Pinksteren.

We vertellen haar over het Lidl incident. Een aantal jaar geleden bleek het veel erger te zijn. Er werd op je raam geklopt bij een stoplicht, de autoruiten werden ongevraagd gewassen, dat alles voor een beetje geld. Bij hoofdsteden zie je het nauwelijks meer wel bij sommige kleine steden. Ze was zelf pas even naar Nederland gevlogen. Bij Schiphol werd er ook gebedeld en bij Hoog Catharijne was het helemaal erg, vertelde ze. Je vlucht voor het ene weg en krijgt het toch weer voorgeschoteld. 

We wandelen nog even door het dorpje. Een vriendelijke boer groet ons. 

Alle huizen zijn omsloten met poorten en hekwerken wat geen open sfeer biedt. De camping eigenaresse vertelt dat de mensen uit Transsylvanië erg op zichzelf zijn, het gebeurd allemaal achter gesloten hekken en Noorderlingen veel opener zijn. We gaan het beleven. 

We ontmoeten nog een dorpsgenoot met haar 3 kinderen. De oudste lijkt nog nooit een fototoestel te hebben gezien, hij blijft maar om me heen draaien en friemelen aan het toestel. Zijn moeder vertelt in gebrekkig Duits dat dit gebied vroeger Saksisch was en dat er veel Duitse woningeigenaren zijn. Haar man werkt in Frankfurt. Alle jonge mensen trekken naar het buitenland en de ouderen blijven in Roemenië, dit hebben we ook al van Jordy (eigenaar van Tara Nomaden) gehoord. Roemenië is erg blij met Nederlanders die zich hier willen vestigen. Ze praat over de beloftes van de regering, die na 10 jaar nog niet zijn verwezenlijkt. Herkenbaar in dat opzicht lijken onze landen dan toch op elkaar.