Dag 11 / Woensdag 24 mei 2023 / Ocolis 25°

Gister laat in de middag komt een jongeman aangewandeld. Hij vraagt of we Duits kunnen spreken. Hij woont in Karlsruhe en is hier op bezoek bij zijn Romafamilie. Hij vertelt honger te hebben en bezit net als zijn familie geen geld. Ik sta direct op en ga boterhammen voor hem smeren. Hij neemt het dankbaar in ontvangst en dankt nog een paar maal. Cor vindt het een wat lastige situatie. Misschien was het een diplomatieke vraag om geld. We gaan uit van het goede van ieder mens. We wensen hem en zijn familie een goed leven toe. 

We staan op tijd op om de ijsgrot te bezoeken.

We hebben weer iets uitgezocht over een zeer smal kronkelend weggetje. 15% hellingen het Apuseni-gebergte in. Een kleine 20 km lang en we rijden er een uur op. 

Er worden veel bomen gerooid. Het is ook nog eens zeer modderig en glad.

Een stukje verder wordt een container op een vrachtwagen getild. Hoe komt die hierboven?

Ongelooflijk dat er nog zoveel mensen wonen in de bergen. De dorpjes zijn schitterend. 

Als we bij een restaurant aankomen, wijst de eigenaar ons de parkeerplaats. We drinken koffie en fotograferen een geparkeerde kar met paarden. We wandelen naar de grot. Van de andere kant komt een touringcar aangereden, is dit een betere weg? 

Het is nog rustig bij de grot. Vele trappen af naar beneden. Het is uiteraard koud, maar mooi om te zien. 

Eenmaal terug de trappen op staat bij de ingang een Nederlands stel. Zij zijn van de andere kant de berg opgegaan. 'Zeer smal, steil en de Roemenen rijden als gekken' zijn hun woorden. In dat laatste herkennen wij ons absoluut niet, de Roemenen zetten de auto steeds aan de kant om ons te laten passeren, of zegt het iets over onze rijstijl? 

We zijn eigenwijs en besluiten toch via de andere zijde terug te gaan rijden. Een makkie vergeleken met de 20 km klim. Hier zien we de boer nog werken met zijn paarden en wagen. 

We rijden verder via de DN75, een slingerende route langs de Aries.

We komen langs huizen en pas als we voorbij zijn, dringt het tot ons door. Wat een trieste aanblik, verwaarlozing, afvalbergen. Zo treurig. Te gênant om ook maar een foto van te maken. 

Cor heeft een soort camping uitgezocht, waar ruimte is voor meditatie. Eenmaal op de plaats van bestemming is het gesloten.

Een stukje verder is een boerencamping, ook niemand in de omgeving. Onze hoop is nu gevestigd op Tara Nomada. Deze camping wordt gerund door Jordy en Benthe met hun twee kinderen. Ze wonen inmiddels 8 jaar in Roemenië. Ze hebben een schattige kleinschalige camping, een hostel en  nog twee kamers. Ze mogen trots zijn op wat ze tot op heden hebben bereikt.